AANKLACHT

Soms moet je toch een inspanning doen om er een mening over te schrijven, wetende dat een programma op een zender succes heeft. Van een commerciële zender kan je niets anders verwachten dan show, daarom mijn aarzeling om dat gedoe ernstig te nemen.
Ervan uitgaande dat ik meer zicht heb achter de coulissen na meer dan dertig jaar MIJN RESTAURANT dan de massa smsers die beslissen over een promotie en die beïnvloed zijn door de vooringenomen sentimentele benadering van het gebeuren, meen ik dat deze opvoering een weerspiegeling is van onze samenleving.
Niet het koppel dat realistisch en cijfermatig bezig is wordt beloond maar de chouchou van het journaille.
Wedden dat de lesbiennes winnen.

Kan er iemand één beroep opnoemen dat zo tot de verbeelding spreekt als een restaurantuitbating? Iedereen vergelijkt het met een lekker etentje thuis, of niet soms? Ik dacht even dat VTM de illusies zou wegwerken om potentiële beginnende uitbaters tot een beter begrip te brengen. Weer een illusie rijker. Zevenhonderd en zoveel falingen dit trimester, waarvan drievierde horeca, wil wel iets zeggen. Iets van gehoord in Mijn Showtime?

De kandidaten moeten zich geen zorgen maken over de afbetaling van de lening, ook niet over reclame voor hun zaak, zelfs de grootste beroepsflaters worden hen vergeven. Ze hebben de rekening van btw en sociale bijdrage nog niet ontvangen. Een verliezend koppel hoorde ik zeggen dat ze nu bewezen hebben dat ze een restaurant kunnen runnen. Nou moe na één maand.

De winnaars zullen in hooguit één jaar het voorpaginanieuws vullen met hun faillissement. Niet hun schuld maar de over-reglementering van de sector die zorgt voor kosten buiten iedere proportie.

Nu even terug naar het VTM sprookje.
Iedere gastvrouw is doodop na een geslaagd etentje en daar heeft iedere genodigde begrip voor, op restaurant niks daarvan. Alles moet perfect zijn, en liefst met de glimlach, iedere dag, driehonderd dagen per jaar. Al iemand in een restaurant gevraagd hoe het feestje gisteren afgelopen is? Hoe ze het toch bolwerken om terug paraat te staan?
Nu heeft VTM de jaarlijkse weerkerende woeker dat le chroniqueur gastronomique heet, verheven tot volksvermaak naar het voorbeeld van de Romeinse arenas. De duimpjes moeten niet meer omlaag om iemand af te maken, op een "toetsje" duimen is meer geraffineerder. Divide et impera, dan heeft het vadsige gepeupel geen aandacht voor de echte problemen.

Zou er één van de stemmers ooit een zakelijk risico genomen hebben? De pretentie voeren om de bedrijvigheid en de beroepsbekwaamheid met de volle dynamiek en met de dagelijkse variabiliteit die dat veronderstelt, om dat allemaal te vatten in een van enorme zelfoverschattende eigenwaarde gegeven stem, typeert de decadentie van onze beschaving. En zich dan maar afvragen waarom de maatschappij verzuurt.

Zou men niet beter de verkiezingen afschaffen en vervangen door smsjes? Dat zou pas de politiek dichter bij de burger brengen. Dagelijks gevolgd door de camera, punten toekennen aan de regeerders, zeg maar op twintig, dat zou dynamiek brengen in dat rovershol. Hij was lief voor 12,5 punten, zij was boos 6,5 punten, hij gaf toe 1,5 punt enz. Die met de meeste punten wordt premier.

Dit systeem kunnen we doortrekken naar de journalisten, zoals zij vanuit de "chroniqueurswereld" de chefs sterren, vorken, enz. toekennen, zo zouden zij pennen moeten toegewezen worden. Echte chefs die jaarlijks samenkomen en de journalisten klasseren met 1, 2, 3 pennen naargelang het uitkomt, en vooral dat het verlies van een pen een ogenblikkelijk halveren van hun vergoeding inhoudt.
Dit is helaas geen oplossing voor de samenleving, dit is een symmetriseren van de nonsens. De ondergang van de zoveelste beschaving.