Voor hen die niet naar Gent komen: column van Frank Vanhecke
De al maanden aanslepende communautaire doodstrijd van een land dat
nooit het vaderland van de Vlamingen wou zijn, zou ons haast doen
vergeten dat er nog andere problemen zijn die de toekomst van
Vlaanderen en van onze kinderen bedreigen: met name de falende
integratie van grote groepen vreemdelingen en de opmars van de radicale
islam. Maar enkele recente uitspraken drukken ons opnieuw met de neus
op de feiten
.
Sharia
Rowan Williams, de Anglicaanse aartsbisschop van Canterbury, zorgde
onlangs voor stevige politieke deining in Groot-Brittannië. Williams
verklaarde dat de (gedeeltelijke) invoering van de sharia in de
toekomst onvermijdelijk was en zelfs wenselijk om de samenhang in de
samenleving te bevorderen. Britse politici haastten zich om zich te
distantiëren van de uitspraken en beklemtoonden dat in Engeland tot
nader order de Britse wetten gelden en niet de heilige wetten van de
koran
Klare taal, maar dat belet niet dat vandaag in Groot-Brittannië al
tientallen sharia-rechtbanken vonnis vellen in erfenis-, huwelijks- en
echtscheidingszaken. Met verstrekkende gevolgen. Vrouwen komen er in
dat bastion van baardige imams doorgaans bekaaid van af. Deze
rechtbanken leggen het probleem van het multiculturalisme bloot,
schreef Johann Hari in The Independent. Het is een soort van
feelgooddoctrine geworden, die het verschil koestert, zonder zich
daarbij af te vragen wat dat verschil precies inhoudt
Eigenlijk moeten we de Britse bisschop wel dankbaar zijn, want
misschien hebben zijn uitlatingen wat ogen geopend. Ze maken immers
duidelijk waar de multiculturele doctrine onherroepelijk toe leidt:
etnische en religieuze apartheid. Johann Hari: Als je echt gelooft dat
Groot-Brittannië (België, Europa
) bestaat uit een allegaartje van
culturen die we als doel op zich moeten beschermen, promoten en
respecteren, valt er maar weinig in te brengen tegen het voorstel van
de aartsbisschop. Elke cultuur heeft immers recht op haar eigen
rechtbanken, regels en scholen
De Turkse premier Erdogan liet de
voorzet niet liggen en trapte de bal keihard in doel.
Integratie ongewenst
Erdogan riep zijn Turkse landgenoten in Duitsland, Frankrijk, Nederland
en België onlangs op zich niet te veel te integreren. Want assimilatie
is een misdaad tegen de menselijkheid. Erdogan eiste in één adem ook
de oprichting van Turkse scholen en universiteiten. Pikant detail: de
massa-demonstratie in Keulen werd op reuzengrote reclamepanelen
aangekondigd met een foto van Erdogan op een rode vlag met halve maan
en de Turkse slogan: de Führer komt
Een pijnlijke vergelijking.
Het optreden van Erdogan is een verbluffend staaltje van politieke
arrogantie en het voorspelt ook weinig goeds voor het Turkse
lidmaatschap van de Europese Unie. Het zal als grootste lidstaat een
permanent veto-recht opeisen en in Brussel dicteren wat Europa moet
doen, waarschuwt Derk Jan Eppink. Zo niet, dan is Europa
anti-islamitisch.
Het Turkse voorbeeld kreeg prompt navolging. Zo liet ook Marokko weten
dat het de banden met de Marokkaanse gemeenschap in het buitenland wil
aanhalen. Mohammed Ameur, de minister voor Marokkanen in het
buitenland, eiste Erdogan achterna onderwijs in de Arabische taal
en de Marokkaanse cultuur. Volgens de minister moet de Marokkaanse
gemeenschap in het buitenland beschouwd worden als de zeventiende
regio van het land. Geef toe, dat laat aan duidelijkheid niets te
wensen over. Vergeet de integratie, Turkije en Marokko beschouwen hun
onderdanen in Europa als een (islamitische) enclave of provincie. Het
nieuwe kolonialisme onder de vlag van de immigratie en de
multiculturele gedachte.
Het is opmerkelijk maar niet verbazend dat de uitspraken van de
Britse aartsbisschop, van de Turkse premier Erdogan en van de
Marokkaanse minister in onze media, op enkele korte berichtjes tussen
de gebroken armen en benen na, nergens weerklank vonden, laat staan tot
een politiek of maatschappelijk debat hebben geleid. De reden laat zich
raden: de uitspraken markeren het failliet van het multiculturele
samenlevingsmodel. Het multiculturalisme is een dwaze linkse utopie,
een feelgooddoctrine die de ogen sluit voor vrouwonvriendelijke en
mensonterende praktijken (van verplichte hoofddoekdracht tot gedwongen
huwelijken, van genitale verminking tot eremoord), voor etnische en
religieuze gettovorming en voor schier onoplosbare maatschappelijke
spanningen. Het multiculturalisme is een doodlopend straatje. Het is
leuk om gelijk te krijgen, maar soms zouden wij liever geen gelijk
krijgen
Alleen als we het cultuurrelativisme, de multiculturele gedachte en de
diversiteitscultus begraven, alleen als we zonder complexen durven
strijden voor het behoud van onze Westerse normen, waarden en vrijheden
kunnen we de multiculturele Apocalyps en de opmars van de radicale
islam een halt toe roepen.
Islamisering
De bloedstollende beelden van 11 september staan nog altijd op ons
netvlies gebrand. De schokkende wijze waarop een vreedzame manifestatie
tegen de islamisering in Brussel door de politie uit elkaar werd
geranseld is in ons geheugen gegrift. Terwijl het Belgische regime de
Vlaamse onafhankelijkheidspartij Vlaams Belang wil liquideren onder het
mom van een proces wegens vermeend racisme en islamofobie lijkt de
radicale islam zich als een kanker uit te zaaien in de schoot van onze
samenleving.
De bekende Nederlandse oorlogsjournalist Arthur van Amerongen dook
onder in het Brusselse milieu van moslimextremisten en publiceerde
zopas zijn verontrustende bevindingen in het boek Brussel: Eurabia.
De term Eurabia wordt in linkse en politiek-correcte hoek gemakshalve
geklasseerd als een hersenspinsel van rechtse of extreem-rechtse
rakkers. Maar dat is het dus niet. Van Amerongen vertelt in interviews
dat hij vroeger zeer positief stond tegenover allochtonen en een vurig
aanhanger was van de multiculturele ideologie. Maar in Brussel vielen
de schellen van mijn ogen.
Van Amerongen: De tijden zijn veranderd. Moderne moslims, als die al
bestaan, houden altijd zalvende praatjes over de mogelijkheid van een
Europese islam. Maar in Brussel zag ik enkel gettos vol moslims met
middeleeuwse opvattingen die op geen enkele manier in contact staan met
de Belgische samenleving. Sterker nog, ze verachten die samenleving.
De onderzoeksjournalist werd na enkele interviews gebrandmerkt als een
racist, zo gaat dat nu eenmaal in ons land. Blijkbaar is het voor
anti-racismebewegingen in België een probleem om überhaupt kritiek te
uiten op de (extreme) islam. Het islamdebat in dit land wordt beheerst
door angst en politieke correctheid. Als je het over criminele of
salafistische Marrokanen hebt, word je meteen als fascist weggezet.
Tja, vertel ons wat.
Athur van Amerongen is bijzonder pessimistisch gestemd: Ook in Brussel
verkondigen die moderne moslims tegen de buitenwereld dat de islam
het geloof van liefde is, het geloof van vrede. Maar binnenhuis
predikten diezelfden de haat en de jihad tegen hun gastland. Tot zover
de Nederlandse journalist die intussen veiliger oorden heeft opgezocht.
U merkt dat wij als enige partij - er dus niet ver af zitten met onze
waarschuwende boodschap. Het is leuk om gelijk te krijgen, maar soms
zouden we liever geen gelijk hebben
Vlaamse onafhankelijkheid
Ook op een ander domein en daar zijn we dan wel weer heel blij om
hebben we de voorbije maanden gelijk gekregen en dat is met onze strijd
voor Vlaamse onafhankelijkheid. Voor één keer zullen we het wat dat
betreft iets korter houden, wij hebben de voorbije jaren en maanden
vaak en duidelijk genoeg op die nagel getimmerd, lees er onze site en
de columns maar even op na. En dus kan ik mij vandaag tot de essentie
beperken. Wij hebben de idee van Vlaamse onafhankelijkheid gezaaid, in
de politiek, in de Vlaamse huiskamers en in economische kringen in
Vlaanderen. Het beeld dat België klinisch dood is, is intussen ook in
het buitenland diep doorgedrongen. Meer en meer Vlamingen beseffen dat
de jaarlijkse miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië geen
solidariteit zijn maar een georganiseerde diefstal waar de Walen zelf
niet beter van worden en die de Vlaamse welvaart en toekomst
ondermijnt. Meer en meer Vlamingen beseffen dat Belgische
staatshervormingen tijdverlies zijn en Vlaanderen nooit zullen geven
wat het nodig heeft en waar het recht op heeft. Meer en meer Vlamingen
beseffen dat een eigen Vlaamse staat het enige alternatief is voor het
Belgische moeras. Wij waren het eerst, nadien volgde de Warandegroep
met het geruchtmakende manifest voor Vlaamse onafhankelijkheid en zopas
volgde de linkse Gravensteengroep. De Vlaamse
onafhankelijkheidsgedachte is al lang geen vage droom meer maar een
tastbare en grijpbare mogelijkheid. En dat is in grote mate onze
verdienste. Wij, het Vlaams Blok en later Vlaams Belang, zijn de
voortrekkers geweest. Die waarheid zal niemand ons kunnen afnemen.
Geen afscheid
Het is leuk om gelijk te krijgen. Maar wie zijn nek uitsteekt moet er
rekening mee houden dat die vroeg of laat op het schavot kan belanden.
Revolutionairen en revolutionaire ideeën worden wel vaker het mikpunt
van hoon, verkettering of heksenjacht. Het is het lot van rebelse
geesten die durven ingaan tegen de machthebbers en de heersende
opvattingen
Dat heeft ons nooit belet om de waarheid te zeggen, om te
zeggen wat u denkt, om te zeggen wat moest gezegd worden. En dat
zullen wij ook morgen blijven doen.
Deze column is meteen mijn laatste column als voorzitter van het Vlaams
Belang. Na twaalf jaar strijd geef ik trots de fakkel door aan mijn
opvolger Bruno Valkeniers. Trots om wat het Vlaams Blok en het Vlaams
Belang in 30 jaar tijd heeft gepresteerd. Trots omdat wij de bakens
hebben uitgezet. Omdat wij politieke taboes hebben gesloopt: over
criminaliteit, de manke integratie van vreemdelingen en de sluipende
opmars van de islam, over Vlaamse onafhankelijkheid. Trots dus, jawel.
Maar ook grote dankbaarheid. Dankbaarheid voor het enorme vertrouwen
dat ik al die jaren gekregen heb, van de honderden mandatarissen, van
de duizenden militanten en honderdduizenden kiezers. Dankbaarheid voor
uw trouw, uw tomeloze en onbaatzuchtige inzet. Het was een eer uw
voorzitter te zijn!
Mijn vertrek als voorzitter betekent uiteraard - niet het afscheid
van de partij. We hebben samen heel wat politieke veldslagen gewonnen,
maar de strijd is nog niet beslecht. Het einddoel is in zicht. Het is
tijd om de oogst binnen te halen. Laat ons dus, onder een nieuwe
voorzitter, met hernieuwde moed, geestdrift en eendracht, verder
vechten tot wij die grote droom van generaties Vlamingen hebben
waargemaakt: een onafhankelijke Vlaamse staat, waar wij baas zijn in
eigen land!
Frank Vanhecke
|
