Als je memorie harmonie begint te zingen: The Beach Boys verbluffen Lokeren
Klik op de foto om ' Good Vibrations ' te beluisteren
Kunnen zeventigers zonder zielig te zijn liedjes zingen over 'California Girls' die hun hormonen een halve eeuw geleden op hol lieten slaan, over auto's die inmiddels oldtimers zijn en over surfplanken die in de garage stof liggen vergaren? Die vraag hield gsiteravond slechts een deel van het publiek op de eerste uitverkochte avond van de Lokerse Feesten bezig: de sceptici die nog niet overtuigd waren van de betoverende stemmenpracht en de magistrale muziek die The Beach Boys quasi-achteloos uit de mouwen van hun Hawaïhemden schudden. Met bravoure pakten ze binnen het kwartier iedereen bij het nekvel en losten hun greep pas twee uur en 31 songs later: oud en jong liet zich inpakken door de magie van een muzikale erfenis die de sixties aan de Amerikaanse Westkust tot leven wekt. Geriatrische genialiteit in tijdloze en superieure pop die je muzikaal geheugen harmonieën laat zingen. Als u iets kent dat beter in staat is een gevoel van gelukzaligheid op te wekken, mag u het ons laten weten.
De '50th Anniversary Reunion Tour' is de eerste sinds 1965 waarvoor Brian Wilson, het weliswaar door drugs en jarenlange mentale problemen gehavende brein achter de muziek, zich volop engageerde. De overlevende Beach Boys - Wilson, Mike Love, Al Jardine, Bruce Johnston en David Marks - zetten hun vetes en rechtszaken aan de kant om misschien een laatste keer de wereld te verbluffen met hun onovertroffen klassieke pop. Met 'That's Why God Made The Radio' gooiden ze er zelfs een nieuw en prachtig album tegenaan.
Vertrouwd, hemels
Meer dan vijftig jaar is het geleden dat broers Brian, Carl en Dennis Wilson, hun neef Mike Love en schoolkameraad Al Jardine in het Californische Hawthorne hun bandje oprichtten. Hun nalatenschap weerklinkt vandaag zo vertrouwd als Coca-Cola smaakt en is zo hemels als je eerste kus. Op haar tong gebeten? Neem dan de tweede.
Voor alle generaties
Meer dan twee songs hadden ze niet nodig, toepasselijke opener 'Do It Again' en 'Little Honda', om de twijfelaars en sceptici te doen overhellen naar goedkeurend geknik. Tien minuten later, met de dubbelslag 'Surfin' Safari' en 'Surfer Girl', zag ik mijn achttienjarige aan dubstep verslingerde zoon heupwiegen. Bingo! De hoge falsetstem nam gitarist Jeff Foskett voor zijn rekening, hij zingt ook lead in 'Don't Worry Baby', waarna Love 'Little Deuce Coupe' aankondigt als 'one of those automotive classics'. In vijfde versnelling komt daar '409' achteraan, 'I Get Around' doet het hele plein meezingen.
Brian Wilsons grijns
Al die tijd zit Brian Wilson achter zijn witte vleugel schijnbaar onbewogen en timide de zaak te volgen, laat hij bij momenten de armen werkloos bengelen en schijnt hij van de wereld. Maar vergis je niet: de man die rock-'n'-roll uithuwelijkte aan doo-wop en jazzy stemharmonieën en ontelbare akkoordwisselingen in drie minuten samenbalde is bij de pinken en geniet van zijn creaties. Dat blijkt wanneer hij breeduit naar de voorste rijen grijnst tijdens 'Wouldn't It Be Nice'. Dat zijn stem minder sprankelt dan vijftig jaar geleden stoort zelfs niet, je krijgt er een aandoenlijke schuchterheid voor in de plaats die hem in 'Sail On, Sailor' het stemtimbre van Randy Newman verleent.
Slijtage?
Of er dan geen spoor is van slijtage of reumatische ingehoudenheid? Vooreerst worden ze geruggesteund door een voortreffelijke band - met leden uit Wilsons tourband - die hen ook vocaal zonodig bijspringt. Leadzanger Mike Love mist soms wat slagkracht, maar de harmonieën in 'I Get Around', 'Good Vibrations' en het epische 'Heroes and Vilains' klinken ondanks hun complexiteit alsof ze hier en nu tot stand komen. Al Jardine, die onder meer 'Help Me Rhonda' voor zijn rekening neemt, getuigt van de meeste stemhygiëne. (br.hln)
|
