Seks, drugs en techno: deze man beslist of je de beruchtste nachtclub van Berlijn binnenmag

Een snelle, allesdoorgrondende blik van buitenwipper/fotograaf Sven Marquardt volstaat voor een resolute 'ja' of 'nein'. De zelf bijna mythische Berlijnse figuur kiest willekeurig - maar niet lichtvoetig - wie er wél en wie er níet 's werelds meest beruchte nachtclub, Berghain, binnenmag. Berghain, het mekka van pure technoliefhebbers en hedonistische vrijbuiters. De pers is er niet welkom en de eigenaars geven nooit interviews, maar een Australische blogster geraakte binnen én doet uitgebreid verslag van wat sommigen het symbool van de decadentie van het begin van de 21ste eeuw noemen.

Zelf hebben we ons nog niet gewaagd aan dit Berlijnse avontuur waarover de wildste verhalen de ronde doen, maar honderdduizenden anderen uit alle uithoeken van onze planeet wél. Zoals Julia D. aka 'The Roaming Flamingo' uit Perth. Haar relaas lees je op haar blog, via een link naar de Australische nieuwssite news.com.au. Ze geeft een unieke inkijk op de illustere donkere hallen van Berghain, waar de technobeats uit een van de krachtigste geluidsinstallaties ter wereld hard tegen de bezwete muren kaatsen. En niet alleen de beats knallen er...

Verscholen
Berghain dankt zijn naam aan de samentrekking van Kreuzberg (voormalig West-Berlijn) en Friedrichshain (voormalig Oost-Berlijn). De nachtclub ligt dan ook - verscholen, met enkel een supermarkt als gefrequenteerde buur - op de grens van deze twee wijken in Berlijn. Opgestart in 2004, als reïncarnatie van de legendarische, ter ziele gegane Ostgutclub, waarvan Berghain ook de Snax Club overnam, een fetisjistische dance-and-sex party voor mannen. Het kolossale gebouw herbergt zowel Berghain zelf, als de Panorama Bar en het Lab.Oratory, de muziek-/seksclub die enkel voor homo's bedoeld is en die met Pasen nog altijd de befaamde Snax Club tot leven brengt.

Op sociale media wordt naar de party's in het excentrieke Berghain verwezen als de "mis op zondag in de kerk". Uiteraard gaat het om een ander soort spiritualiteit dan die we doorgaans in een kerk beleven. In Berghain, dat het daglicht schuwt, vinden marathonfeestjes plaats van vrijdagavond tot maandagnamiddag. Met 'dark rooms' waar veel mogelijk is. Spiegels worden er geweerd, kwestie van niet van jezelf in 'Berghaintoestand' te schrikken.

Schizofrene contradictie
Maar wie wil proeven van de mega gehypte underground nachtclub - van een schizofrene contradictie gesproken! - moet wel eerst voorbij buitenwipper Sven Marquardt, minstens zo legendarisch als Berghain zelf. De opvallende verschijning van Marquardt, gekenmerkt door een meer dan gemiddeld aantal piercings en tattoos, zou eerder dit jaar zelfs Britney Spears de toegang tot de technotempel geweigerd hebben. Verkeerd schoeisel...

Blogster Julia wist dus waar ze aan begon, maar zij kon op voorhand niet weten dat ze drie pogingen zou nodig hebben om uiteindelijk toch binnen te geraken in het Berlijnse heiligdom. De juiste mix van feestvierders, daar is het 'bouncers' als Sven Marquardt om te doen. Zo kan het gebeuren dat je uren aanschuift om dan een kurkdroge 'nein' te krijgen. Ook als je de honderden tips op het internet volgt om de buitenwippers vlot te passeren. Er is zelfs een app die je op de hoogte houdt van de lengte van de wachtrijen.

Wat advies om de kans op succes te vergroten: niet te veel praten, niet te veel de toerist uithangen en niet te opzichtig je smartphone bezigen. Binnenin het gebouw foto's maken is overigens ten strengste verboden, op straffe van buitengewipt te worden. En oh ja, zwarte kledij geniet tegenwoordig de voorkeur.

Zwart op zwart, geen magenta
Niet zo slim dus van Julia om zich bij haar eerste poging met een Duitse vriend te hullen in een spannende magenta broek en om zich te laten verleiden tot iets te opzichtige make-up, tot alcoholconsumptie in de wachtrij, tot verbroedering met al bij voorbaat heftig feestende toeristen en tot een glitterdouche. "Nein", was het verdict van Marquardt na een blik van een milliseconde. Nog dommer was het om anderhalf uur later opnieuw te proberen. Nog wat meer tipsy, nog wat meer glittertjes, nog een duidelijkere afwijzing. Dan maar naar Watergate, een andere Berlijnse club waar veel teleurgestelde en afgewezen Berghainfans hun heil zoeken.
_{Lees hieronder verder}

Een paar maanden later ging Julia er opnieuw voor. Ditmaal meer vastberaden dan ooit én met de juiste kledij: zwart op zwart én met sneakers. Ze trok ook helemaal alleen naar Berghain, een waardevolle tip die ze had opgevangen. Om 2 uur 's ochtends stond ze in de rij van wachtenden en een half uur later was ze - eindelijk - binnen. De buitenwippers waren haar deze keer dus gunstig gezind, al vond Julia het opnieuw een "intimiderende ervaring".

Wilde kuspartijen
Eens binnen was het voor haar "als een circus van menselijke activiteit". In zowat alle hoeken van de kamers en dansvloeren en aan de bar zag ze stevige, wilde kuspartijen, om het woord seks niet vroegtijdig te gebruiken. Op de hoofddansvloer stonden feestvierders als sardientjes in een blik op elkaar gepakt.

"Ik zag mensen in hun eigen bubbel van trance uit de bol gaan in een zorgeloze gemoedstoestand, en anderen wandelden compleet weg van de wereld rond." Daar zijn volgens Julia de gangbare partydrugs niet vreemd aan. "Ik besloot de rest van de nacht tussen de bezwete lijven op de dansvloer door te brengen", blogt ze. "Dansen met mezelf en met die gekke nieuwe vriend van de avond. Geen behoefte om te praten, wat niet eens zou kunnen omdat de muziek constant doorbeukt."

"Het is het waard"
Vier uur later strompelde ze weg uit Berghain, in het volle besef dat het feestgedruis, de toevallige ontmoetingen en de schelle housemuziek nog tot maandagochtend zouden doorgaan. Julia wenste in het naar buitengaan de aanschuivers in de kronkelende rij succes met de buitenwippers. "Dat ellendig lange wachten en het vonnis aan de ingang zijn het uiteindelijk allemaal waard", besluit Julia. "En zelfs meer."