Deze tekst die Ish Ait Hamou na de aanslag in Istanboel schreef raakt vele harten

Na de aanslag in Istanboel kruipen sommigen in hun pen om hun pijn en verdriet uit te drukken. Zo ook schrijver en choreograaf Ish Ait Hamou. "Huil... Aanvaard dit nooit, stop nooit met huilen", schrijft hij in een emotionele FB-post, waarin hij zich ook bijzonder boos toont. Op de mens, op de wereld. "Binnen honderd jaar zullen ze over ons leren, zullen ze ons bestuderen en hopelijk zullen onze achter-achter-achter-achterkleinkinderen ons op de schoolbanken uitlachen voor de manier hoe wij de mens op alle vlakken hebben laten uithongeren en de wereld hebben gevoed met geweld en antipathie."

Huil...

Er is geen ochtend dat je wakker wordt, geen nacht voor je gaat slapen of je hoort dat iemand ervoor koos om geen mens te zijn. Het zijn donkere tijden.

Een paar gruwelijke daden zijn toegelicht door onze mediakanalen, een heleboel vergeten in de puinhoop van deze wereld maar allen bestaan, allen brengen verdriet met zich mee en allen geven frustratie een duw in de rug.

Wat kan je daaraan doen? Wat kan ik daaraan doen? Veel, niets, iets? Ieder onder ons zal daar zijn eigen antwoord op hebben, van woorden tot daden, van woede tot onverschilligheid. 

Het is bijna een feit, daden zoals die van gisteren in de luchthaven van Istanbul zijn een pijnlijke norm geworden en tot mijn grote angst zijn ze goed onderweg om een "fait divers" te worden. Binnen honderd jaar zullen ze over ons leren, zullen ze ons bestuderen en hopelijk zullen onze achter-achter-achterkleinkinderen ons op de schoolbanken uitlachen voor de manier hoe wij de mens op alle vlakken hebben laten uithongeren en de wereld hebben gevoed met geweld en antipathie.

Het is 1.56 uur, ik praat er met mijn vrienden over en als er iets is dat we mekaar aanmoedigen om te doen, dan is het om verdrietig te zijn, om teleurgesteld te zijn, om verrast en zelfs boos te zijn.

Moedig je hart aan om even te bloeden, moedig je hart aan om even te huilen want dat is misschien het enige wat er nog overblijft, de keuze om mens te blijven, hoe ver de puinhoop ook mag zijn, hoe niet betrokken je ook bent. 

Laat je hart bloeden wanneer je hoort dat iemand koos om geen mens te zijn. Laat je hart huilen wanneer je hoort dat mensen van hun leven werden beroofd. Want als ook jouw verdriet door een wind van haat wordt weggeblazen dan zijn we allemaal verloren.

Aanvaard dit nooit. Stop nooit met huilen. Een gedachte voor alle slachtoffers van de wereld.