Geheime tapes leggen wanhoop van prinses Diana bloot: "Enkele weken na huwelijk met Charles probeerde ik mijn polsen door te snijden"

Andrew Morton bracht in 1992 de biografie 'Diana - Her True Story' uit. Het boek veroorzaakte de nodige ophef omdat de prinses heel open was over haar depressie en het slechte huwelijk waarin ze jarenlang gevangen zat. De journalist in kwestie kreeg die schat aan informatie via interviews en geheime tapes die de prinses zelf voor hem ingesproken had.

De lezer leerde onder meer hoe stevig Camilla Parker Bowles haar relatie met Charles ondermijnde. Een telefoongesprek dat ze opving tussen hem en zijn minnares maakte op dat vlak veel duidelijk. "Ik zal je altijd graag zien, wat er ook gebeurt", klonk het zelfs uit zijn mond. Daarnaast speelde prins Charles ook een niet geringe rol in het ontstaan van haar boulimie. Een kwetsende opmerking bleek een van de 'triggers'. "Op een dag nam hij me bij de heupen vast en zei hij: 'Beetje mollig hier precies.'"

Nu -25 jaar later- is de biografie opnieuw uitgebracht en werden er nieuwe quotes van wijlen prinses Diana in verwerkt. En daaruit blijkt nog maar eens hoe zwaar de schaduw van Camilla op hun huwelijk woog. Hieronder leest u een fragment dat start op het moment dat ze in het huwelijksbootje stapte. 750 miljoen kijkers zagen haar op 29 juli 1981 haar jawoord geven. Op het eerste zicht leek ze dolgelukkig, maar de onderstaande monoloog vertelt een ander -veel bitterder- verhaal.

"Stortte jankend in elkaar"
"We zijn op een woensdag getrouwd. Twee dagen eerder trokken we naar de St Paul's Cathedral voor een laatste repetitie. De camera's waren er ook, zo kreeg ik een idee wat me te wachten stond."

"Ik stortte jankend in elkaar, vanwege allerlei zaken. Maar natuurlijk ook vanwege Camilla, die tijdens de hele periode van onze verloving in mijn hoofd is blijven spoken. Ik probeerde meester te blijven van de situatie, maar de grond zakte onder mijn voeten weg. En ik kon er met niemand over praten."

"Enorme vreetbui"
"Ik weet nog hoe Charles en ik doodvermoeid waren. De avond vóór het huwelijk verbleef ik in Clarence House (een van de officiële Londense residenties van het Britse hof; nvdr). Hij liet me een zegelring bezorgen, met een briefje erbij. 'Ik ben zo trots op jou', stond erin. 'Ik zal voor het altaar op jou staan wachten. Kijk ze allemaal recht in de ogen, je zal het geweldig doen'."

"Maar die avond kreeg ik een enorme vreetbui. Ik at alles wat ik te pakken kon krijgen en dat vond mijn zus Jane heel grappig. Ik ben toen zo ziek als een hond geworden. Achteraf bekeken was dat een serieuze wake-upcall voor de problemen die ik later zou krijgen."

"Als een lam naar de slachtbank"
"De volgende ochtend was ik opmerkelijk rustig. Rond 5 uur lag ik al wakker. Hoe kon het ook anders? Ik lag in een slaapkamer recht tegenover The Mall. Ik voelde me als een lam dat naar de slachtbank geleid zou worden. Ik wist het en kon er niets tegen beginnen. Ik had mijn laatste nacht in vrijheid achter de rug."

"Op de grote dag lagen de verwachtingen torenhoog. Ik moest gelukkig zijn, met al dat volk langs de kant dat ons toejuichte. Maar ik denk niet dat ik gelukkig was."

"Hoe belachelijk"
"Toen ik naar het altaar stapte, zocht ik Camilla. Ze moest ergens in die kathedraal zitten. Tegelijk bedacht ik hoe belachelijk dit allemaal was. Trouwen, dat was iets voor volwassenen. Wat stond ik daar dan te doen? Diana, de kleuterjuf."

"Ik was zo verliefd op mijn man dat ik mijn ogen niet van hem kon afhouden. Heel even dacht ik echt dat ik het gelukkigste meisje ter wereld was. Hij zou wel voor me zorgen, alles zou goedkomen. Heb ik me daar mispakt, ja!"

"Groot vraagteken"
"Toen we naar de uitgang stapten, kreeg ik Camilla in het vizier: ze droeg iets in het lichtgrijs, met een dameshoedje. Haar zoon Tom stond recht op een stoel. Tot op de dag van vandaag kan ik me dat beeld levendig voor de geest halen."

"Buiten overviel me een geweldig gevoel: iedereen was aan het juichen. Iedereen was gelukkig omdat ze dachten dat wij gelukkig waren. Maar ik zat intussen met dat groot vraagteken in mijn hoofd. Ik besefte dat ik veel hooi op mijn vork genomen had, maar ik had geen flauw idee wat me te wachten stond."

"Zee van geluk"
"Op het balkon voelden we ons zo klein: wat een zee van geluk, prachtig om te zien. Tijdens de lunch hebben Charles en ik geen woord tegen elkaar gezegd, we waren allebei kapot."

"Het is nooit echt in me opgekomen om het huwelijk af te zeggen. Maar het ergste stond me in Broadlands te wachten (de koninklijke woonst waar het eerste deel van de wittebroodsweken plaatsvond; nvdr). De hoop die ik tot dan toe had, werd op dag twee al de kop ingedrukt."

"Nooit tijd voor onszelf"
"Mijn echtgenoot had zeven boeken van Laurens van der Post (de Zuid-Afrikaanse filosoof waar Charles zo'n bewondering voor had; nvdr) laten aanrukken. Om de twee dagen moest ik de inhoud ervan met hem tijdens de lunch bespreken. Ik vond het vreselijk."

"Onze huwelijksreis ging verder op het koninklijke jacht Brittania. Elke avond moesten we alle hoge gasten entertainen, nooit hadden we eens tijd voor onszelf. Ik vond dat heel lastig om te accepteren."

"Stemmingswisselingen"
"Op die boot liepen 21 officieren en 256 mannen rond. Bij elk diner hoorde een zwarte das. Een orkest speelde intussen plechtige deuntjes in de kamer ernaast."

"Tegen dan had de boulimie me compleet in haar macht. Alles wat ik kon vinden, werkte ik naar binnen. En twee minuten later werd ik er kotsmisselijk van. Dat leidde uiteraard tot stemmingswisselingen. De ene minuut voelde ik me gelukkig, de andere huilde ik me kapot."

"Geobsedeerd door Camilla"
"Maar we zouden het overleven. Vervolgens reisden we rechtstreeks door naar Balmoral Castle. 's Nachts droomde ik de hele tijd van Camilla. Ik was geobsedeerd door haar. Ik vertrouwde Charles niet. Ik dacht dat hij haar om de vijf minuten belde met de vraag hoe hij zijn huwelijk moest redden. Iedereen zag dat ik niet alleen dunner, maar ook zieker werd."

"Iedereen ging er zomaar van uit dat ik op één dag kon transformeren in prinses van Wales. De gasten op Balmoral staarden me de hele tijd aan en deden alsof ik van glas was. Ze noemden mij 'mevrouw' of 'koninklijke hoogheid', maar ik voelde me nog altijd die simpele Diana. Ik bleef iedereen dan ook op dezelfde manier behandelen."

"Pas de derde persoon"
"Charles maakte graag lange wandelingen rond Balmoral. Zijn idee van plezier maken? Op de hoogste heuvel gaan zitten en dan voorlezen uit werk van Van der Post of de (Zwitserse psycholoog; nvdr) Carl Gustav Jung. Hij gelukkig en ik bijgevolg ook, meer moest dat niet zijn."

"Hij had onnoemelijk veel ontzag voor zijn moeder. Bijgevolg was ik slechts de derde persoon in de kamer. 'Mama, wil je iets drinken?' 'Oma, wil je iets drinken?' En dan pas: 'Diana, wil je iets drinken?' Ik ging ervan uit dat de echtgenote altijd op de eerste plaats kwam, maar dat was dus weer zo'n domme gedachte van mij."

"Hoge dosissen valium"
"We bleven in Balmoral van augustus tot oktober. In die tijd was ik onrustwekkend slank geworden. De mensen begonnen al commentaar te geven: 'Mijn botten staken eruit'. In oktober was ik er heel erg aan toe. Ik was zo depressief dat ik mijn polsen probeerde door te snijden met een scheermesje. Het regende en bleef maar regenen."

"Ik verhuisde naar Londen. Niet omdat ik Balmoral haatte, maar omdat ik hulp nodig had. Alle mogelijke dokters en psychiaters namen mijn situatie onder de loep. Hun oplossing? Hoge dosissen valium. Terwijl de Diana in mij enkel rust en (aanpassings)tijd nodig had. Maar ik moest en zou pillen slikken. Dan waren ze tenminste zeker dat ik niemand zou neersteken."

"Cultuurshock"
"Godzijdank werd William verwekt in oktober. Ik kreeg te horen dat ik zwanger was: schitterend nieuws, ik had nu iets om me bezig te houden. We trokken daarna voor drie dagen naar Wales als prins en prinses. Was me dat een cultuurshock. Verkeerde kleren, verkeerde timing en ik voelde me kotsmisselijk. De wereld wist nog niet dat ik een kind verwachtte, ik zag er grijs en grauw uit."

"En toch deed ik alles opdat Charles trots op mij zou kunnen zijn. Ik heb een speech gegeven in het Welsh. Hij was zenuwachtiger dan ik, maar ik heb er nooit een complimentje voor gekregen. Het was de normaalste zaak van de wereld, dat had ik intussen wel door."

"Schuldgevoel ingepeperd"
"In de wagen heb ik veel gehuild. Ik zei dat ik al dat publiek niet aankon, ik wilde niet uitstappen. Uiteindelijk heeft hij er mij toch overheen kunnen helpen en deed ik mijn ding. Maar het kostte zo veel energie. Ik was ziek van de boulimie. Ik kon niet slapen, kreeg geen hap door mijn keel, de hele wereld rondom mij was aan het instorten. En daar kwam dan ook nog eens de ochtendmisselijkheid bij."

"Ze gaven me meer pillen, ik weigerde omdat ik geen gehandicapt kind op mijn geweten wilde hebben. Bij elk avondje uit voelde ik me mottig, soms viel ik zelfs flauw. Maar ik voelde het aan als mijn plicht om mee aan die tafel te zitten. Tijdens mijn zwangerschap heb ik slechts één evenement moeten afzeggen, mijn echtgenoot peperde mij het schuldgevoel toen nog eens extra in. Zijn entourage zag mij echter als het grote probleem. 'Die arme Charles moet nogal afzien met haar'."