Alicia Keys toonde het Sportpaleis dat ze een degelijke vakvrouw is
Klik op de foto om 'Live' te beluisteren
Als een leeuwin in haar kooi
Dat de Amerikaanse soul- en popzangeres Alicia Keys zaterdagavond nog maar eens het Antwerpse Sportpaleis zou inpakken, stond eigenlijk al op voorhand vast. Overtuigde fans genoeg. Deze keer wist ze gelukkig ook haar meegebracht spektakel wat in bedwang te houden.
Met 87 verschillende muziekawards en meer dan 30 miljoen verkochte albums is Alicia Keys één van de meest succesvolle artiesten van haar generatie. Een artieste die ondanks haar miljardenbusiness lekker doet waar ze zin in heeft, zo leek ze het volgelopen Antwerpse Sportpaleis bij de start van haar twee uur durend concert te willen vertellen.
De zangeres kwam bij de start van het Belgische luik van haar Freedom-tour op in een kooi, om zich daar vervolgens symbolisch uit te bevrijden en het enigszins toepasselijke Caged Bird aan te heffen, een nummer uit haar eerste cd. Heel de show lang zouden trouwens teksten over liefde, hoop en vrijheid worden geprojecteerd op grote schermen, misschien een beetje teveel van het goede. We waanden ons soms op een concert van Zuid-Amerikaanse vrijheidstrijders.
De New Yorkse zangeres, die nog altijd sinds haar debuut 10 jaar geleden met hiphop, jazz en oude soul dweept, liet gelukkig ook meermaals blijken hoe ontzettend goed ze wel piano speelt. Anders dan tijdens haar vorige concerten in het Antwerpse Sportpaleis hield ze tijdens die momenten zowel haar band als het meegebracht spektakel wat op afstand.
En alsof ze onze recensie van vorig jaar had gelezen, stond deze keer wel het energieke Another way to die op haar setlist, haar duet met Jack White voor de Bondfilm Quantum of solace. Weliswaar was Jack White niet meegekomen, of onderweg ontsnapt uit die kooi waarmee ze zo pronkte.
Al bewees dit harde gitaarnummer tegelijk ook dat Alicia Keys toch op haar best is, pingelend aan haar pianootje, daarbij de pannen van het dak zingend met haar ietwat hese stem.
Voor de fans kon de avond niet meer stuk toen er als finale zowel Superwoman kwam, If I ain't got you, Doesn't mean a thing en No One, met als toegift Empire State of Mind (Part II).
Misschien wat routineus gebracht, allemaal. Maar zeer degelijk vakwerk. (br.Het Nieuwsblad )
|
